| |
Colette
Wickenhagen doesn’t like to show off, and
doesn’t need to do so either. But she just can’t help
sounding like a complete jazz singer.
She is able to deliver a text in a meaningful way, making
every word count; when she sings about ‘chills on my
spine’ (in her memorable rendition of ‘How Long Has
This Been Going On’) you just have to believe her. But
she can also scat in the right way: daring, harmonically
advanced, not just some silly ‘shoo-be-doo-be’.
She sings perfectly in tune
and uses an impressive
range, but still manages to sound warm and relaxed.
Her behaviour is like Duke
Ellington’s singer Ivie
Anderson: a glamorous showgirl onstage, dancing
and flirting, but very down to earth and ‘one of the boys’
backstage.
Her only problem, according
to herself, is that she feels
ill at ease in the studio. As a result, she decided to
record the cd you just purchased in the way one would
organise a jam session. ‘Jammin’’ with some kindred
spirits: ‘Just Friends’, as the title and subtitle of the
record confirm.
She turned the recording into
a spontaneous affair. For
once, she decided not to prepare every single tune but
just let the music happen.
She couldn’t ignore some
mainstays of her repertoire:
‘They Can’t Take That Away From Me’,
‘The Nearness Of You’ and the three songs done with
a bossa beat: ‘Agua De Beber’, ‘The Days Of Wine
And Roses’ and ‘What A Difference A Day Made’.
,The audience keeps asking for these tunes’’, she states,
,,and I always enjoys singing them.’’
But most of the repertoire
she never sang before on
stage! She heard two of the songs for the first time just
one day before the recording session. ,,I heard ‘More
Than You Know’ on You Tube and fell in love with the
song. Clous van Mechelen, my regular saxophone
player, came up with ‘No Moon At All’ and we decided
to do that one as well.’’
She sang ‘How Long Has
This Been Going On’
because Frits Katee had done a fabulous job on
‘They Can’t Take That Away From Me’ and she wanted
to keep him in the studio a little longer.
Saskia Laroo’s trumpet
can be heard on a blues named
‘Jetlag Jam’, because Laroo came to the studio
straight from a tour in Dubai.
‘’s Wonderful’
was a request from drummer BenSchröder. At the end of the day, there
was some
studio time left and Colette decided to do some more
up-tempo-tunes. On the spot, she called for the
chestnuts ‘Just Friends’ and ‘Just One Of Those Things’.
|
|
,,Working in
the studio really went smoothly this time. We
had fun and gradually, I felt at ease and noticed I was
singing as relaxed as I do on stage. It had to be like that,
with all those great guys backing me! The really carried
me through.’’
The musicians are from various
backgrounds. Violonist
Michael Gustorff is a conservatory teacher who hails
from Germany, Rinus Groeneveld (heard on ‘The Days Of
Wine And Roses’
and ‘Jetlag Jam’) is a self-taught tenor man
with a huge sound and roots in the blues, Clous van Mechelen
(also on tenor here, his favourite horn) is a well-known
composer and producer
of music for theatre and
commercials, trumpeter Saskia
Laroo tours the world with
her hip dance outfit and the many-sided
reedman Frits Katee
(heard on baritone) is currently working
with the Dutch Swing
College Band.
Pianist Hans Kwakernaat and
drummer Ben Schröder belong
to a rare tribe: they
don’t need a solo in every track, they play
for the cause and are
happy just to be part of a great band.
The incredibly fleet-fingered
Bassist Wiro Mahieu can play as
fast as Niels-
Henning Orsted Pedersen, but
never forgets to
keep time with a big,
dark-brown sound.
Says Colette: ,,I selected
cats who all have the same attitude
towards music. They’re
virtuosos on their instruments, but are
not interested in displaying
mere technique. What you hear, is
their love for the music,
for jazz, for their instruments, and the
common desire to make
the band sound good. No egos, just
dedication and great
musicianship.’’
The result of all this is the
best record Colette ever made.
A modern classic from
a singer about whom I wrote in 2005,
when she was the surprise
star of the Amersfoort Jazz
Festival: ,, She has a voice
like a luxuriously upholstered
bridal suite. Pleasant, sumptuous, warm.
Complete with
exciting nooks and soft carpets in subdued shades.
Colette Wickenhagen, blossomed
into the complete jazz diva
with her elastic timbre, almost unlimited technique, playful
improvisations, penetrating interpretation of the lyrics and
remarkable radiation. She was beaming; she was whirling
and dancing and seemed to want to hug all the spectators,
one by one.’’
Jeroen de Valk.
A jazz writer since the 70s,
De Valk is the author of
biographies on Chet Baker and Ben Webster and
Go Man, Go!, a colourful collection of jazz interviews.
http://www.jeroendevalk.nl
|
|
| |
Draai om je oren
Jazz en meer – Weblog
Rolf
Polak, 9.11.09
Cd - Colette
Wickenhagen
'Just Friends Jammin’' (CoGer, 2009)
Het heeft even
geduurd voordat Colette
Wickenhagen een nieuw album het licht heeft
doen zien. Sinds haar succesvolle cd 'Songs
For Sale' uit 2003 is het op discografische
gebied stil geworden rond de zangeres. En
dat is vreemd, want Wickenhagen is een
drukbezette zangeres die, door de jaren heen,
een steeds warmere stem heeft gekregen.
Ook haar optredens getuigen van een spontane
explosieve inzet, gecombineerd met een breed
repertoire.
Het is tenorsaxofonist
Clous van Mechelen
geweest, die Wickenhagen aangemoedigde
een nieuw album uit te gaan brengen.
Officieel wordt de nieuwe cd vanavond in het
Grand Café van de Cinetone Studio's in
Amsterdam gelanceerd.
Mede door de goed gehanteerde publiciteit
belooft het een echte happening te gaan worden.
Als je de meespelende musici in ogenschouw
neemt, is 'Just Friends Jammin’' een echte
knaller, met naast Wickenhagen: Hans
Kwakkernaat op piano, Wiro Mahieu op
contrabas, Ben Schröder op drums, de
tenorsaxofonisten Clous van Mechelen en
Rinus Groeneveld, Frits Kaatee op
baritonsaxofoon, Saskia Laroo op trompet
en Michael Gustorff op viool. De cd is bijna
geheel samengesteld uit evergreens en
bevat één eigen compositie, die
Wickenhagen 'Jetlag Jam' heeft gedoopt.
Het bijzondere
aan deze plaat is, dat de
luisteraar bij het beluisteren van de dertien
tracks geen moment de indruk krijgt van
afgezaagde nummers. Met een ongekende
inzet en vocale frisheid weet Colette
Wickenhagen dit album te vullen met
bijzondere vertolkingen van deze alom
bekende nummers. 'Just Friends Jammin’'
zal daarom een breed publiek aanspreken
en dat kun je gerust een prestatie van
formaat noemen.
|
|
ShowbizzInfo
November 2009
Geert Hakze,
24.11.09
Ruim 6 jaar na ‘Songs for Sale’ is er eindelijk
een nieuw muzikaal kindje voor Colette Wickenhagen.
Zes jaar hebben we moeten wachten maar het wachten
wordt meer dan beloond want om haar vorige album te
‘toppen’ moest ze wel van goeden huize komen. Met
“JUST FRIENDS JAMMIN’” is het haar meer dan gelukt.
Een volledige cd naar de wensen van Colette. Vijf van de
12 stukken zijn bekend, zeven stukken die nog niet eerder
door Colette live ten gehore zijn gebracht. Een top cd
gemaakt door louter top musici en voor de echte
muziekliefhebber. De tip is dan ook, zet de openhaard
aan, neem een goed glas wijn en geniet ( met of zonder
koptelefoon) van dit geweldige product. Dit product is
eeuwig houdbaar en van verveling zal geen sprake zijn.
|
|
| |
Agenda: Nieuwe CD Colette
Wickenhagen: “Just Friends Jammin’” 10 Nov 09
Bob van Eekhout
Colette, Bob en de CD
Als je aan Colette Wickenhagen vraagt wat haar professie is, zal ze binnen
een split second antwoorden:
“Jazz zangeres”. Ik vind dat ze zich daarmee tekort doet.
Eigenlijk veel te kort doet. Ik zou zeggen:
“Natuurlijk, je bent een jazz zangeres en een goeie ook, maar voor
mij ben je ook een entertainer”.
Colette maakt van 1+1 = 3.
Simpel gezegd, er is een verschil tussen een nummer zingen en een nummer
“brengen”. Gisteravond
(9 november) was ik getuige van Colette’s gaven op dat gebied tijdens
de presentatie van haar nieuwe
CD ” Just Friends Jammin”. Omringd door een stel puike muzikanten
van naam en faam, bracht ze live
een aantal nummers van haar nieuwe CD in een stampvol Cafe CineTone in
Amsterdam op de
Duivendrechtsekade.
Na afloop op de weg terug naar huis dacht ik na over hoe ik dat “brengen”
zou formuleren in dit stuk.
De inspiratie kwam direct: “het vermogen om als zangeres de muziek,
de musici, het publiek en zichzelf
met elkaar te verbinden”. Dat, jazzvrienden, is waar het om gaat
in de muziek, welke muziek dan ook. Ik
ga Colette niet vergelijken met andere zangeressen (vergelijken mag ik
sowieso niet meer van pianist
Bert van den Brink, zie zijn mooie commentaar op mijn recensie over zijn
Reflections CD) en dat hoeft
ook niet. Maar ik denk dat het niet veel voorkomt dat een zangeres deze
skills zo formidabel, letterlijk en
figuurlijk, voor het voetlicht brengt.
De presentatie was een feest, met enthousiaste en geinspireerde musici,
dito publiek en natuurlijk Colette
(en haar partner en kids !) als stralend middelpunt. Als goed geolied
familiebedrijf deed ma Wickenhagen
het frontwerk, pa de PR en de kids aan de kassa. De musici die toch niet
vaak met elkaar spelen in deze
samenstelling, maakten er een geweldige sessie van. Met als technische
hoogstandjes de solo’s van de
musici en het feit dat tijdens “How long has this been going on”
naadloos van een 4/4 naar een 3/4 maat
en terug werd geschakeld. Klasse en een voorbeeld hoe goed de musici op
dreef waren in samenspel en
creativiteit.
Zonder iemand van de musici te kort te doen, het optreden van violist
Michael Gustorff was een verassing.
Lang hebben we in Nederland sinds de dagen van Frans Poptie niet zo’n
goede jazzviolist gezien.
Swingen op een viool blijft een uitzonderlijke bezigheid.
En dan de CD, ik ga niets analyseren. Gewoon ondergaan en genieten, op
weg naar het werk, naar huis,
’s avonds bij het eten, laat op de bank, tijdens het aardappelen
schillen, voor het naar bed gaan,
in bed tijdens het zondagochtend ontbijt, ik doe maar wat suggesties.
Want dit is is geen jazz alleen, dit is
“ENTERTAINMENT !” Kortom, we staan er mee op en we gaan er
mee naar bed.
|
|
| |
HVT
/ Hifi Video Test
/ dec 2009
Theo
Wubbolts
In een interview met Colette Wickenhagen
ging het gesprek over hoe deze productie
met Clous van Mechelen tot stand was
gekomen.
“Al vanaf het uitbrengen van de CD ‘Songs
For Sale’, lag er een aanbod van Clous om
er nog een te maken. Maar aangezien ik
me lekkerder voel op een podium dan in
een studio, waar ik stijf sta van de zenuwen (!),
heb ik het steeds uitgesteld. Ook vond ‘men’
dat ik deze keer een CD met een thema
moest maken: beter voor de verkoop, beter
voor een eventuele recensie in de Jazz-
bladen omdat ik ‘maar mainstream’ zing en
dus niet vernieuwend ben, et cetera…”
In het toch al enorme aanbod is het toch
vreselijk moeilijk je met bijvoorbeeld een
thema te onderscheiden?
“Nou heb ik me suf gepiekerd over een
‘thema’, maar zo werkt dat bij mij gewoon niet.
Ik wil gewoon kunnen zingen waar ik zin in
heb en wat ik mooi vind en wil niet iets zingen
omdat het bij een thema past! Althans, wel
tijdens een project, maar niet op mijn ‘eigen’
CD. Enfin, vanaf 2004 bleef Clous maar
vragen wanneer ik nu eindelijk eens zou
komen: ik zat in het nauw!
Een fantastisch aanbod natuurlijk en waar ik
ook heel blij mee was. Dus een datum
gepland. Geen idee wat ik zou gaan doen.
En dat is tot op het laatst zo gebleven!”
Hoe kwam deze productie verder tot stand?
“Clous zei dat ik maar gewoon stukken moest
doen die ik sowieso al zing en die ik nog nooit
op CD had gezet. Leuk idee, maar veel van
mijn favorieten staan al op CD! Hij vroeg wat
ik het liefst zou willen. Ik wil gewoon lekker
muziek maken met mijn favoriete muzikanten
en vrienden en vond deze CD dus een mooie
gelegenheid om een aantal muzikanten te
vragen als solist, waar ik altijd graag mee op
het podium werk.”
Met een druk schema is het moeilijk een
datum te ‘prikken’ waarop iedereen beschikbaar
is en studiotijd is duur.
Hoe hebben jullie dit opgelost?
“Er was geen tijd voor repetities, dus we
gingen ‘jammen’. Een paar van de stukken
waar liefhebbers mij soms om vragen – de
drie bossa’s, ‘They can’t take that away from
me’ en ‘The nearness of you’ – hebben we nu
gespeeld, maar opeens kreeg ik zin in nieuwe
stukken. Dus staan er nu toch zeven stukken
op die ik voor de opname nog nooit gezongen
had! Twee van de stukken heb ik de dag
ervoor pas voor het eerst gehoord (‘More
than you know’ had ik gehoord op YouTube
en vond ik prachtig en Clous kwam met
‘No moon at all’, en die vond ik ook
prachtig!), verder wilde ik een blues met
alleen scatten en vraag en antwoord van de
muzikanten en op de opnamedag zelf had ik
opeens zin in ‘How long has this been going
on’, ook omdat ik Frits nog niet wilde laten
gaan; ik wilde gewoon nog een stuk met
hem ‘doen’! ‘Night in Tunesia’ wilde ik graag
met trompet en Saskia en ook Rinus wilde ik
graag terug voor nog een stuk, dus kwam
Saskia recht vanuit Dubai om nog even de
blues in te spelen met ons. Vandaar de naam
‘Jetlag jam!’. ’S wonderful’ staat er op omdat
Ben dat een mooi stukje vindt en zelf wilde ik
nog een paar pittige stukjes en dat werden
‘Just Friends’ en ‘Just one of those things’.”
|
|
Recensie
/ dec. 2009
Lex Lammen
“Een muzikant kan meestal niet goed dansen;
waar en wanneer zou hij ’t hebben geleerd ?
In de orkestbak zijn er weinig kansen en wordt ’t
dansen dikwijls niet getolereerd...”
Liefhebbers van Vlaamse scherts à la “De Nieuwe
Snaar” weten waar het om gaat : hij (de muzikant)
zou wel willen dansen, maar hij kan het niet.
Bovendien heeft hij zijn handen vol om anderen in
de gelegenheid te stellen hun dansvaardigheid te
beproeven. Maar jammer blijft het.
Zulke gedachten gaan mij door het hoofd als ik
vocaliste Colette Wickenhagen bezig hoor en zie.
Zij is een zangeres in het lijf van een danseres -
zeker in onze minder soepele contreien geen
gebruikelijke combinatie.
Wie zich niet in de gelegenheid bevindt Colette te
zien optreden - en dat is niet haar schuld, want
Colette is een regelmatige gaste op binnen- en
buitenlandse podia (onlangs nog in Moskou,
vanavond in “Elsa’s” en voor de rest zie
www.colettejazz.com ) - die zal het moeten doen
met haar platen, zoals het schijfje dat nu in mijn
machine zit.
“Just Friends” heeft zij deze recente CD genoemd,
met als toevoeging “Jammin’”. Daar ben ik het
eigenlijk niet mee eens. “Jammen” loopt in 9 van
de 10 keer uit op een partijtje ongeregeld en ieder-
voor-zich musiceren rond een thema dat iedereen
kent en dat - “bijgevolg”, zouden de heren van “de
Nieuwe Snaar”zeggen - een platgespeeld deuntje
is geworden. Jam-sessies zijn doorgaans
rommelige bijeenkomsten, gezelliger voor de
deelnemers dan voor de toehoorders.
Daar is hier geen sprake van. Tien goed gekozen
stukken uit het American Songbook (eindelijk ook
weer eens “More than you know”, waar de naam
van Mildred Bailey aan verbonden was) plus
“Agua de beber” uit het Braziliaans oeuvre,
Dizzy Gillespie’s “ A Night in Tunisia”en een eigen
impressie, “Jetlag Jam”, worden met respect voor
de muziek en de luisteraars ten gehore gebracht.
Dat gebeurt in de eerste plaats door Colette,
begeleid door het trio van pianist Hans
Kwakkernaat, bassist Wiro Mahieu en slagwerker
Ben “Just Friends”! Schröder. In enkele stukken
wordt deze basisbezetting aangevuld met vijf
gastsolisten. Drie van hen spelen saxofoon : Rinus
Groeneveld, Clous Van Mechelen en Frits Kaatee,
de anderen zijn trompettiste Saskia Laroo en
violist Michael Gustorff.
“Smaakvol” lijkt mij een gepaste kwalificatie van
het bereikte resultaat, want Colette en haar
collega’s zijn er in geslaagd een klein uur muziek
aan te bieden, dat luisteraars niet af doet dwalen naar
andere en ongetwijfeld nuttige bezigheden. Eerder
wordt hij/zij verplaatst naar een comfortabele club
met prettig meubilair en een puike band op het
podium, Colette & Cie.
Helaas zijn zulke clubs schaars en als zij er al zijn,
prijzig. Wees dus verstandig, schaf “Just Friends
Jammin’” onverwijld aan, zet een koptelefoon op
en laat je verwennen door Colette en haar maten.
Een compliment mag verder uitgedeeld worden aan
wie verantwoordelijk was voor de technische
aspecten van deze CD. En laat dat nu ook Clous
van Mechelen geweest zijn !
In elk geval heeft hij Colette’s warme timbre over
weten te brengen en de club-sfeer helpen
suggereren die bij deze muziek past.
Tenslotte, alle betrokkenen - Colette voorop -
gefeliciteerd en gecomplimenteerd met het
resultaat.
Lex Lammen.
|
|
| |
Het lijkt een
eenvoudig recept: neem een aantal goed
bekende standards, nodig een stel uitstekende
(vrienden)muzikanten uit die perfect in het gewenste
concept passen, de recorder open en spelen maar.
Zo ongeveer wil de inlay het laten voorkomen. Maar wat
hier is gemaakt is van grote klasse, het is of je een al
lange tijd samenspelende mainstream jazzgroup hoort.
Colette Wickenhagen werd in 1959 in een gezin
geboren waar muziek en vooral jazzmuziek een
belangrijke rol speelde. Ze begon op zesjarige leeftijd
met zang en dans. Thuis luisterde ze samen met haar
vader veel naar jazz. Ella Fitzgerald, Louis Armstrong,
Dizzy Gilespie, Ben Webster, Miles Davis,
Ernestine Anderson en vele andere.
Ze studeerde achtereenvolgens aan het Dans
Conservatorium in Den Haag, de Arts Educational
School in London, en de Show/Musical opleiding van
de Nel Roos en de Kleinkunst Academie in Amsterdam.
Inmiddels staat ze al jarenlang op de podia en heeft
inmiddels een aardig aantal cd’s geproduceerd.
|
|
Haar eerste opnamen
dateren op verzamelplaten van 1994,
daarna 2000, 2001 en 2002 met Harry Verbeke ‘A Living
Legend’, en daarna in 2003 een soloplaat ‘Songs For Sale’
(Clous and Colette) en nu dan deze prachtige cd. Met de
veelal overbekende songs gaat ze op een persoonlijke wijze
om, zodat het steeds een beetje als nieuw overkomt. Het
klinkt nergens geforceerd en de begeleidende ritmesectie
doet voortreffelijk werk. Solerende musici krijgen volop
ruimte en sluiten naadloos aan op haar vocals (vaak heel
aardige scatvocals). Heel boeiend is ook wat Michael
Gustorff op de viool doet en Frits Kaatee op baritonsax.
Het is lang geleden dat ik een opname van Saskia Laroo
hoorde, maar haar fraaie (felle) toon in Jetlag Jam is heerlijk.
Clous van Mechelen is natuurlijk een man die al heel veel
jaren meegaat en van alles heeft gedaan, vooral ook
cabaretachtig en reclamewerk (o.a. de Grolsch-tune in
diverse variaties, inclusief een jazz-, soul- en pop-uitvoering).
Ook hier demonstreert hij zijn meesterschap op de tenorsax,
evenals Rinus Groeneveld, waarvan we helaas ook al lang
niet meer hebben gehoord.
Prettige mainstream jazz, na afloop nog eens weer opzetten
en wellicht nog een keer (of de volgende dag). Heerlijk
ontspannende muziek. |
|
