DOWNLOAD SHOP

Recensies:

Album: Songs For Sale

2004 / Jan Rensen:

Voor wie Colette Wickenhagen kent, althans voor wie haar dènkt te kennen, nou goed: voor mij dan, is deze
cd een grandioze verrassing. Colette was immers de verpersoonlijking van het ritme en de blues, van de fysieke jazz, van de haast tastbare overtuigingskracht. Die is op dit album niet verdwenen, maar er is iets aan toegevoegd. Of beter: een onderdeel van haar kwaliteit is zo uitvergroot dat het boven alle andere kwaliteiten uitsteekt: poëtische zeggingskracht. De muziek die ik van haar kende dwong je in beweging te komen; de muziek op deze cd dwingt je te gaan zitten en ademloos te luisteren. (Waarbij je je op een goed moment realiseert dat er onwillekeurig toch iets beweegt aan je lijf.)
Colette vroeg me een hoofdtelefoon op te zetten, me te laten inspireren door de sfeer, en daar dan een mooie tekst over te schrijven. Maar dat lukt me niet. Want als ik zo intens luister - en de muziek is ernaar dat die intensiteit alleen maar toeneemt - dan schieten woorden tekort. Het plezier in muziek, het oprechte genot, is dan niet meer in een mooi stukje te vangen. De nu volgende zinnen zijn dus onderdeel van een noodplan.
Het eerste wat opvalt bij het ter hand nemen van het cd-hoesje is natuurlijk het repertoire. Vijftien overbekende, je zou haast zeggen uitgekauwde classics. En daar zit precies het geheim. Colette behandelt de songs als nieuw ontdekte vondsten. Ze declameert de woorden en zinnen alsof die uit een geliefde gedichtenbundel afkomstig zijn, ze zingt de melodie alsof die spontaan bij haar opkomt, perfect passend over het ritme en de dictie van de tekst.
Het is - hoe tegenstrijdig het ook mag ogen - die haast onbevangen benadering die herinneringen aan de traditie oproept. Herinneringen aan Sarah Vaughan nu en dan, aan Ella Fitzgerald. Vluchtig, niet overheersend, maar de verwantschap is er onmiskenbaar.
Het komt niet over als een poging tot imitatie of een te nadrukkelijke beïnvloeding, maar veel meer als steeds weer de oprechte eerste beleving van een nieuw lied, dat inhoudelijke betekenis heeft. Vergeet het uitgekauwde, vergeet het overbekende; dat is wat Colette deed en dat is wat haar hetzelfde startpunt bood als haar illustere voorgangers.
Dat is de verwantschap die we horen: authenticiteit.
Ik heb de opnamen inmiddels een paar keer beluisterd en steeds weer vallen me nieuwe details op. Van die kleine, ondefinieerbare momenten in de timing, de melodievoering, de interactie met de saxofoonlijn…, stuk voor stuk vondsten waar je als argeloze luisteraar nauwelijks een vinger op weet te leggen, maar die bij uitstek muziek onderscheidend maken. Dit is waar musiceren om gaat. Dit is wat luisteren naar muziek zo’n belevenis maakt.
Colette doet het natuurlijk niet in haar eentje. Clous van Mechelen biedt zo fantastisch tegenpartij, en het ritmetrio is zo inspirerend en solide, dat risicodragende improvisaties eenvoudigweg niet kunnen uitblijven. Maar dat die steeds weer tot een fascinerend goed einde gebracht worden, dat is toch echt de verdienste van de opnieuw verrassende en betoverende zangeres zelf.

Ik heb me in deze donkere dagen moeiteloos laten wegsmelten bij de Songs for Sale CD - Ik heb ze allemaal aangeschaft!

Er straalt zoveel plezier uit de songs ook al zijn ze soms triest – het plezier dat zij beleeft aan het geven van plezier – alsof ze van geen ophouden wil weten.
Ze gaat zo overtuigend haar eigen kant uit met ze, en Colette laat ook weer eens horen dat classics niet voor niets classic zijn geworden. Ze zingt I got it bad verdrietig maar ook zo dat je kunt horen dat ze zich weer uit de impasse zal redden om That Old Devil aanstonds de baas te zijn.

De begeleiding, of liever haar partnership met Clous is ideaal. Hij speelt mooi ruig, bijvoorbeeld op "No more blues" – Colette zingt meer slepend, en of ze zo tot in lengte van dagen zou willen doorgaan!

Ik hoop dat het lukt!

Colette Wickenhagen heeft een zekere reputatie
in het circuit als vertolkster van een vitale vorm
van bluesy jazz, of jazzy rhythm and blues. Op
dit album kiest ze onder de hoede van
saxofonist/arrangeur Clous van Mechelen voor
een behoorlijk jazzgerichte aanpak, met een flinke
dosis lef maar gelukkig zonder enige vorm van
pretentie. Wickenhagen heeft een aangenaam
lichtbruin stemgeluid en beschikt over een hoogst
trefzekere timing.
Van Mechelen (ook bekend van zijn talrijke
pasticheproducties in het kader van de ontregelende programma’s van Wim T. Schippers, denk maar eens aan de roemruchte periode rond Sjef van Oekel en consorten, en het radioprogramma Ronflonflon) is hier terug bij zijn oude liefde, de tenorsaxofoon, en laat horen dat hij het jazzvak niet is verleerd.
De twee, die elkaar goed aanvoelen, worden effectief ondersteund door een ‘company’ bestaande uit pianist Nick van den Bos, bassist George van Deijl en drummer Menno Veenendaal.
Het wiel van de vocale jazz wordt hier niet op-
nieuw uitgevonden, maar het draait wel heel soepel.

Colette Wickenhagen, die is gezegend met een dijk van een stem, vormt samen met Clous van Mechelen, wiens saxofoonspel zelfs wanneer hij ingetogen speelt de onderliggende power laat horen, een goed stel. Wanneer ergens van synergie sprake is dan is het hier wel. Ze worden bovendien op niveau bijgestaan door de veelzijdige Nick van den Bos op piano, George van Deijl op bas en Menno Veenendaal op drums, die zich moeiteloos aan alle solistische escapades weten
aan te passen.

Beiden hanteren bovendien een ruim scala aan expressies en het is daarmee ook geen muziek die als een zomerbries voorbij waait, maar die integendeel alle aandacht opeist. Wat me vooral zo bevalt is de fantastische wijze waarop de tenor van
Clous de zangeres ondersteunt, soms met fraaie klanktapijten op de achtergrond of in betrokken duetten waarbij beiden laten horen inderdaad heel verschillende registers te kunnen bespelen. Colette laat daarbij ook overtuigend horen te kunnen scatten.

De keuze van de 15 songs levert veel herkenbaars op, zonder dat je het gevoel hebt dat het hier om een standaard repertoire gaat. Een derde is afkomstig van de reus Cole Porter waaronder uiteraard de (bijna) titelsong ‘Love For Sale’, maar aarnaast zijn er songs van Billie Holiday, Duke Ellington, Carlos Jobim en Jon Hendricks. Hier niets van de geraffineerde distinctie van Nancy Morano, maar eerder een lekkere swingende vurige deken waarmee je je lekker warm omhult…

2004 / Showbizzinfo:

Je hebt van die schijven waarvan je niet genoeg
kunt krijgen. 2CC & Company zijn samen
verantwoordelijk voor deze kroonjuweel. Ruim
een uur lang het mooiste wat er dit jaar is
verschenen van deze Nederlandse jazz artiesten.
Vijftien geweldige nummers met meer dan
voortreffelijk zangwerk van Colette Wickenhagen.
Once I loved en Love for Sale zijn de kroonjuwelen van deze CD maar natuurlijk ook de andere nummers zijn het beluisteren meer dan waard. Geniet van het geluid van 2CC & Company.

2005 / Muziekpodia.nl / Jan Klupper:

SONGS FOR SALE
Colette & Clous
2003 Munich records BV
Bezetting: Clous van Mechelen (s), George van Deijl (b), Nick van den Bos (p),
Menno Veenendaal (d) en the great Colette Wickenhagen (vocal).

Mogen we dat zeggen; the great Colette? Absoluut. Haar enthousiasme en toewijding voor muziek heeft een professionele mainstream-jazz plaat van eigen bodem voortgebracht. Met gemak en een groot gevoel voor ritme zingt Colette standards van o. a. Cole Porter. “Night And Day” bijvoorbeeld en “Love For Sale” waarnaar de titel van deze CD duidelijk linkt. Het samenspel tussen de overige muzikanten maakt het luisteren naar deze muziek spannend en inspirerend. Gelijk al in het eerste nummer: “Once I Loved” blijft ook de mix met Bossa Nova, en de invloed van Stan Getz niet achterwege. Allemaal bekend maar toch uniek, omdat alle muzikanten het aandurven te improviseren en de nummers op eigen manier benaderen. In tegenstelling tot haar eerste CD is deze om op de achtergrond te draaien, maar je kan er ook lekker voor te gaan zitten. Op zichzelf brengt de band steevaste volle arrangementen waar je al voldoende van kan genieten. De zuivere, warme en genuanceerde stem van Colette, als een aangename klankgeur, is zeker een toegevoegde waarde.
(redactie MuziekPodia )

2007 / Hongarije / Mihály Czékus

COLETTE & CLOUS & COMPANY: SONG FOR SALE

De “geheimzinnige” afkorting Colette & Clous verbergt de namen van de Nederlandse duo
Colette Wickenhagen en Clous van Mechelen. Colette heeft in 1986 de professionele wereld van dansproducties omgewisseld voor die van jazz/blues zangeres. In de afgelopen meer dan 20 jaar heeft ze met alle mogelijke formaties opgetreden (duo, trio, quartet, quintet, sextet en big band).

De saxofonist Clous van Mechelen is al lange tijd een centrale figuur binnen het Noord-Europese jazz-leven. Zijn naam is aan de album “Song for Sale” verbonden als muzikant, producent en geluidsingenieur.

Het album is een 15 nummers tellende, met een zorg samengestelde standaard jazz collectie. De titel van de album is een allusie naar het lied “Love For Sale” van Cole Porter – tevens te beluisteren. In de collectie zijn de liederen van Porter in meerderheid, vijf composities zijn aan zijn naam verbonden. Daarnaast zijn er van Hendricks (“No More Blues”), door Ellington (Ï Got It Bad And That Ain’t Good”) tot Holliday (“That Old Devil Called Love”) bijna van ieder “grote” iets te horen.

De band is doortrokken door enthousiasme. De luisteraar realiseert zich niet waar hij zich precies bevindt op de ladder van presence, want de band manifesteert zich voor de luisteraar als live-zijnde. Soms is alles zo levensecht, dat de luisteraar zich vergist en gebaart naar de ober voor een glaasje, alsof hij zich in een hete jazz club zou bevinden.
De “Songs For Sale” CD is een goed voorbeeld om te laten zien/horen hoeveel nieuwe kleuren en mogelijkheden nog verborgen liggen in de al ontelbare variaties voortgebrachte jazz evergreens.

Originele Hongaarse recensie: HIFI PIAC Portál en op deze site bij de recensies (link bovenaan deze pagina).
Vertaling door: Reka Deuten Makkai.

2007 / Brazilië / Marcelo Tchechenistky

CD – Songs For Sale / Colette Wickenhagen & Clous van Mechelen.

Het is lastig om te beginnen aan een bespreking over iemand op de artistieke weg, waarvan ik denk dat die de perfectie benadert. Ik doel in deze recensie op Colette Wickenhagen. Haar stemgeluid doet me denken aan de onvergetelijke grondleggers van de vocale jazz. Bovendien combineert zij dit geluid met haar indrukwekkende gevoel voor “swing”, kenmerkend voor deze van oorsprong marginale muziekvorm, zodanig tot een aureool van vrijheid, dat haar keuze voor deze vorm van expressie respect afdwingt.
Colette koos op deze CD standards die haar de ruimte geven deze vrijheid ten toon te spreiden, waardoor we, paradoxaal genoeg, juist worden gegrepen. Ik vroeg me, al luisterend naar deze delicate muziek af, of Mevr. Colette geen andere wegen wil exploreren buiten de traditionele Jazz, gegeven haar meesterschap in deze stijl beschouw ik haar als geslaagd.
Zij doet het niet alleen. De groep die haar begeleidt, bestaat uit 4 briljante muzikanten, die van deze CD een magistraal werk maken en een voorbeeld zijn voor vele vocalisten die willen innoveren maar de weg kwijt zijn.
Ik beweer: Colette is een grote. Zij verdient het om te worden gerekend tot de selecte groep van de beste Jazz zangeressen van dit moment.
Zij wordt op deze CD begeleid door Clous van Mechelen op saxofoon, Nick van den Bos op piano, Menno Veenendaal op drums en George van Deijl op contrabas, hij speelt ook accordeon en vibrafoon als het nodig is. Ze bereiken een ideaal geluid om Colette te begeleiden. Ik raad aan om te genieten, speciaal als aperatief, van “Frim Fram Sauce”, “Night and Day”, en “Can’t we be friends”. Onvergetelijk. Zorg dat je ‘m krijgt, het beste cadeau wat je voor iemand anders of jezelf kan kopen.